Polacy tak samo jak Brazylijczycy uwielbiają grillować. Wspólne grillowanie to wspaniały sposób spędzania czasu w gronie rodziny i przyjaciół. Do idealnego spotkania potrzeba jest kilka dodatków, które wydobędą z potraw wyjątkowy smak i aromat. Jednym z niezbędnych elementów wyposażenia jest węgiel drzewny, który umożliwia szybkie i łatwe grillowanie pysznych dań. W Polsce obecnie produkuje się węgiel w wyjątkowy i tradycyjny sposób, który szczegółowo omówimy poniżej.
Wytwarzanie węgla drzewnego jest znane od wieków, jego intensywna produkcja przypada na okres nowożytni. Wtedy zaczęto wykorzystywać źródło energii z węgla drzewnego do wytopu rud żelaza w prymitywnych piecach hutniczych, zwanych dymarkami. Węgiel drzewny otrzymuje się przez zwęglenie drewna bez dostępu powietrza (tlenu). Do wypalenia stosowane jest drewno z gatunków drzew liściastych.
Jedna z metod wytwarzania węgla drzewnego stosowana była w mielerzach. Mielerz z wyglądu przypominał kopiec. Drewno układano w stos, w kształt kopułu, następnie przykrywało się go darnią, mchem, liśćmi, gliną i okładano sianem lub słomą, zostawiając otwór na ogień. Po podpaleniu drewna otwór szczelnie zamykano. Od tego momentu czekano 5 do 10 dni, aż mielerz przestygnie i oddzielano węgiel od gliny.
Aktualnie stosuje się stalowe retorty, które dzięki szczelności i działaniu wysokiej temperatury (dochodzącej do 800ºC) wytwarzają dobrej jakości węgiel drzewny. Wypał jednej retorty trwa około trzech dni. Pierwszy dzień to załadowane drewna do retorty. Drugi dzień jest przeznaczony na wypalanie. Trzeciego dnia retorta stygnie. Wydajność retort jest o około 30 % większa od mielerza.
Jest takie miejsce w Polsce, gdzie dymiące retorty są charakterystycznym elementem krajobrazu. W południowo- wschodniej części Polski są położone Bieszczady, to tutaj znajduje się baza surowcowa, jaką stanowią duże zasoby drewna liściastego, szczególnie bukowego na wypał. Osoby pracujące przy wypale nazywane są: węglarzami, smolarzami, kurzaczami, uhlarzami lub bajerami. Firmy w których węglarz pracuje stawiają swoje bazy wypałowe w odosobnionych miejscach, w głębi lasu, aby uciążliwy dym nie przeszkadzał miejscowym. Sezon wypałowy przypada na wczesną wiosnę, a kończy się jesienią, węglarz w tym czasie spędza czas w samotności, mieszkając najczęściej w przewoźnym baraku otoczonym bieszczadzką przyrodą. Jest to praca w której ważna jest siła fizyczna i hart. Praca na wypale jest ciężka i niebezpieczna, ze względu na kontakt ze szkodliwym dymem i dużą temperaturą w retorcie.
Retorty wzbudzają mieszane uczucia, miejscowi mają do nich pewien sentyment, bo są one symbolem tego, co minione. Od połowy lat 70-tych XX wieku, widok i zapach dymiących retortów był wszechobecny w ich codziennym
życiu. Natomiast inne stanowisko mają obrońcy bieszczadzkiej przyrody, dla których wypał drewna to przede wszystkim ingerencja człowieka w naturalny krajobraz. Czas pokazuje że, dymiące retorty i zawód węglarza przejdzie do historii. Powodem tego jest sprowadzanie tańszego węgla z Ukrainy czy z Chin. Obecnie węgiel drzewny ma bardzo duże zastosowanie w skali przemysłowej. Jest wykorzystywany jako filtr, lekarstwo, paliwo.
A tradicional produção de Carvão na Polônia
Os poloneses adoram fazer churrasco tanto quanto os brasileiros, além de ser uma ótima maneira de passar tempo com a família e amigos. Para um encontro perfeito, você precisa de alguns aditivos que realçarão o sabor e o aroma únicos dos pratos. Um dos elementos essenciais é o carvão, que permite grelhar deliciosos pratos com rapidez e facilidade. Atualmente, o carvão é produzido na Polônia de uma forma única e tradicional, a qual detalharemos a seguir.
A produção de carvão vegetal é conhecida há séculos, a sua produção intensiva ocorreu na época moderna. Foi nesse período que a fonte de energia do carvão foi usada para fundir minério de ferro em fornos de fundição primitivos. O carvão vegetal é obtido pela carbonização da madeira sem acesso ao ar (oxigênio) cuja espécie é proveniente de árvores decíduas e usadas para queimar.
Um dos métodos de produção de carvão era usado em pilhas de madeiras, parecida como um pequeno monte (Mielerz). A madeira era empilhada em forma de cúpula, depois coberta com turfa, musgo, folhas e barro, todos coberta com feno ou palha, deixando um buraco para atear fogo e, depois de incendiado, pudesse fechá-lo. Daí em diante, esperava-se 5 a 10 dias para que o pequeno monte esfriasse e o carvão fosse separado da argila.
Atualmente, utilizam-se retortas de aço que, graças à sua estanqueidade e alta temperatura (até 800 ° C), produzem carvão de boa qualidade. A queima de uma retorta leva cerca de três dias. O primeiro dia é feito o carregamento de lenha para dentro da retorna. O segundo dia é dedicado à queima e, no terceiro dia, a retorta esfria. A eficiência da retorta é cerca de 30% maior do que o antigo método de produção.
Há um lugar na Polônia onde a fumaça das retortas é um elemento característico da paisagem. As montanhas Bieszczady estão localizadas na parte sudeste da Polônia, e aqui existe uma base de recursos que são reconhecidos por madeira de qualidade, especialmente madeira de faia para queima. As pessoas que trabalham na queima são chamadas de carvoeiros, fabricantes de alcatrão, espanadores, uhlarzami ou bajerami. As empresas nas quais trabalham
os carvoeiros colocam suas bases de fabricação em locais isolados, no fundo da floresta, para que a fumaça não incomode os moradores. A temporada de queima começa no início da primavera e termina no outono, e o carvoeiro passa seu tempo na solidão, geralmente vivendo em um barracão móvel cercado pela natureza de Bieszczady. É um trabalho em que a força física e a coragem são importantes, pois, o trabalho de queima é difícil e perigoso devido a exposição à fumaça prejudicial e altas temperaturas na retorta.
As retortas provocam sentimentos confusos, em razão dos residentes terem um certo carinho em relação a elas por serem um símbolo do passado. A partir de meados da década de 1970, a visão e o cheiro de retortas de fumaça eram onipresentes em suas vidas diárias. Por outro lado, os defensores da natureza Bieszczady têm uma posição divergente e manifestam-se que a queima de lenha é a principal interferência humana na paisagem natural. O tempo mostra que as retortas fumegantes e o trabalho dos carvoeiros ficarão para a história e a razão disso é a importação de carvão mais barato da Ucrânia ou da China. Atualmente, o carvão vegetal é amplamente utilizado em escala industrial, sendo principalmente usado como filtro, medicamento e combustível.
